ჭიქა წყალი ქარიშხალში

რაღაც უცნაური დღეები დგას. თანმიმდევრულად ფიქრის , განსჯის, კამათის, აზრის გადმოცემის უნარი დავკარგე, უბრალოდ დავდივარ და ყველაფერს კანით ვგრძნობ. კიდევ წითელი პალტო მაცვია გაუხდელად – გარეთ უთოვლო და უფერებო ზამთარია, მე კიდევ აი ამ ფოტოსავით დავდივარ, შინდლერის სია და ამბები.

მე მგონია, მთელი ეს უცნაური დღეები და უცნაური ამბები ჩემს თავს “კლასობანას” ბრალია. ამ თავხედურ წიგნში არავინ არაფერზე ფიქრობს, ჩაიცვამენ თბილ პალტოებს, წყალგაუმტარ ფეხსაცმელებს და დაეხეტებიან პარიზში, იმდენს ეწევიან, უკვე თვალები მეწვის, იმდენს სვამენ, გაბრუებული ვარ, იმდენს ჩხუბობენ, თავი ამატკივეს თავიანთი მეტაფიზიკით და პატაფიზიკით, მერე ბუენოს-აირესში მაინცდამაინც წმინდათაწმინდა სიესტების დროს უნდებათ ყაყანი და ჟივილ-ხივილი. დიდი უკუღმართი ხალხია მოკლედ. მეც ხომ მეტი არ მინდა, ღუნღულა უგები მაცვია, წითელი პალტო და მიხარია, რომ ფიქრს გადავეჩვიე, მარტო კანითღა ვგრძნობ ყველაფერს და სულ ოდნავ,იმაზე უფრო შერეკილი ვარ, ვიდრე ვიყავი. ზუსტად ისე ვარ, როგორც ჭიქა წყალი ქარიშხალში. ეს ფრაზაც “კლასობანაში” ეწერა, ორასიო ისეთია, როგორც ჭიქა წყალი ქარიშხალშიო და მივხვდი, რომ ამ ფრაზაზე მშვიდი , ზუსტი და დროული არასდროს არაფერი წამიკითხავს.

რა საოცარია და ზუსტად დღეს ვიპოვე ამ სიმღერის მოლკოსეული ვერსია. ესეც წვიმიანი პარიზი და კორტასარის ალოგიკური პერსონაჟები . ბრაიან მოლკომ ნამდვილად იცის, რას ნიშნავს ჭიქა წყალი ქარიშხალში. მოუსმინეთ და უყურეთ, თუ არ გჯერათ.