შტორმის შემდეგ

თუ ერთ მშვენიერ დღეს იღვიძებთ და ხვდებით, რომ ემოციებში დაიკარგეთ, ღიმილი გეზარებათ, საკუთარ თავში გარკვევას ცდილობთ და ტვინის მაგივრად აბურდული გორგალი გიდევთ, ერთ რამეს გირჩევთ – ქალაქიდან გაიქეცით.

თუ სოფელი გაქვთ და იქ ბებიაც გყავთ, რომელიც თქვენთვის ყურძენს და ჩურჩხელებს ინახავს, მოსალოცად გაქვთ საქმე. გაიქეცით, ორშაბათს დილით გაუფრთხილებლად, ინდიელის შესაფერისი ყიჟინით შეუცვივდით ბებიებს სახლში, დაე, სიხარულისგან წნევამ აუწიოთ და მთელი ღამე ვერ მოისვენონ. გამოაცხობინეთ კექსი და ქადები, გამოაზიდინეთ გადამალული ჩურჩხელები, ღუმელთან დაისვით და ელაპარაკეთ, ამ დროს თავისუფლად შეგიძლიათ, იტიროთ კიდეც. ბებიებს გულები გაუსკდებათ, მაგრამ სამაგიეროდ თავზე ისე გადაგისვამენ ხელს, შემდეგი შტორმების დროსაც გაიხსენებთ ხოლმე და შვებას იგრძნობთ.

მერე გაყინულ ”წიგნების ოთახში” შედით და ამოარჩიეთ რამე სენტიმენტალური, ზაფხულობით რომ კითხულობდით ხოლმე 12-13 წლისები და ცრემლებად იღვრებოდით. მაგალითად, ლეონჰარდ ფრანკის ”მატილდა”. გადაიკითხეთ და ბევრი იცინეთ. მერე შეგიძლიათ, მექსიკურ სერიალებსაც უყუროთ ბებიებთან ერთად, თან მოაყოლეთ შინაარსი, ვერ წარმოიდგენთ, როგორ გაახარებთ.

მშვიდად აიტანეთ მილიონი პლედი, რომელსაც ბებიები აუცილებლად მოგახურებენ, შეიკავეთ მრისხანება, როცა ათასმეერთე ჯემპრს მოგიტანენ და ჩაგაცმევენ. მოთმინება გამოიჩინეთ მათ ვიშვიშზე თქვენი ”ამოყრილი ძვლების” შესახებ და გაგიჭირდებათ, მაგრამ ყველაფერი ჭამეთ, რასაც დაგაძალებენ. მაინც ვერ გადაარწმუნებთ და ისევ ჯიუტად გაიმეორებენ,რომ ” ასე ფიცარივით არავის მოეწონებით”.

მერე დაწექით და დაიძინეთ, ოღონდ ეცადეთ, ის არ დაისიზმროთ, რასაც გამოექეცით. დილით რომ ადგებით, თავს ისე იგრძნობთ, როგორც შტორმის შემდეგ. მილეწილ-მოლეწილი, მაგრამ დამშვიდებული. ახლა უკვე დაბრუნებაც შეიძლება, ამასობაში ალბათ ძალიან მოგენატრებოდათ ვიღაცები .