ხანგრძლივი ძილის, მიტოვებული ბლოგის და ფრანგი ანას ამბები

ნახევარი მარტი ძილ-ღვიძილში გავატარე. ალერგიის გამო ისეთ წამლებს ვსვამდი, სიზმრიდან სიზმრამდე ვცხოვრობდი და სულ რამდენიმე დღეა, რაც გამოვფხიზლდი. პერიოდულად ჩემს უპატრონოდ მიტოვებულ ბლოგსაც ვუყურებდი და გული მწყდებოდა, რომ ერთი წლის გახდა, მე კიდევ პოსტის დაწერაც ვერ მოვახერხე. მაგრამ რას ვიზამ. აბა, როგორ გინდა, ცხოვრება გიხაროდეს, როცა იმასაც კი ვეღარ არჩევ, რაც მოხდა, მართლა მოხდა თუ გესიზმრა.

ძილსა და ძილს შუა ვახერხებდი, ყველა წამოწყება კრახით დამემთავრებინა და ანა გავალდა მეკითხა. ფხიზელი თვალით ალბათ არც არასდროს წავიკითხავდი, მაგრამ სათაური აქვს რაღაც ისეთი, მინდა, ვიღაც მელოდეს სადღაცო… მეც მინდა ბატონო, ვის არ უნდა. მითუმეტეს, ვენაში წვეთოვანი რომ გაქვს შეჩხერილი, გარეთ ძლივსგამოსული მზე ანათებს, შენ კიდევ გგონია, მთელმა ქვეყანამ დაგივიწყა.ნეტავ ავადმყოფობის დროს ყველა ჩემსავით ბანალური ხდება? მშვენიერი ყოფილა ანა ასეთ დროს – შენ წევხარ შენს საწოლში, გავალდა კიდევ თავისით გასიზმრებს პარიზის ცოცხალ სურათებს, კრუასანების გემოს და ფერად ბერეტებს. პრინციპში, რატომაც არა. არც ტვინის განძრევა გინდა და არც არაფერი, იწექი და თუ გინდა გული აიჩუყე, თუ გინდა, სიცილით მოკვდი. მიყვარს ეს ფრანგი ქალები, თუნდაც გავალდასნაირი უნიჭოები 🙂

ესეც ჩემი ავადმყოფობის ავადმყოფურად მაგარი საუნდტრეკი, მათთვის, ვისაც რეალური სიზმრები ესიზმრება