დროშები მტვერში

ის, რაც ბოლო დღეებია სუნთქვას მიკრავს, “დროშები მტვერშია”, ფოლკნერის საგა სარტორისების გადარეულ კლანზე. მე მივხვდი, რომ ჩემი ნამდვილი სიყვარული არც კომპსონებს ეკუთვნით და არც სატპენებს. არადა მანამდე მეგონა, კომპსონებზე მეტად არავინ შემიყვარდება- მეთქი. თურმე მე სარტორისები მიყვარს – სისხლში გამჯდარი, მემკვიდრეობითი არანორმალურობით, ფასადური წარმოსადეგობით და წყევლასავით თანდაყოლილი თავგადასავლების სურვილით. ამ წიგნში წელიწადის ყველა დროს საშინლად ცხელა და ყველა წერტილის იქით მოლოდინია ჩასაფრებული – კიდევ რას მოიფიქრებენ სარტორისები. კიდევ რას დაუშავებენ საკუთარ თავებს და ადამიანებს, რომლებიც ყველაზე მეტად უყვართ.

ძალიან გავლენებს ახდენს ეს წიგნი. დამარეტიანებელი შთაბეჭდილება აქვს, მაგრამ ფოლკნერის სხვა წიგნებივით თავში მძიმე საგნის ჩარტყმის ეფექტი არა. უბრალოდ, შეპყრობა იცის და ცოტ-ცოტა ჰალუცინაციები . მე პირადად, ბოლო ხანებია, ერთი ფრაზა მაქვს აკვიატებული: მისი ხმა ისეთი ნაზი და ამაყი იყო, როგორც დროშები მტვერშიო. და ამ დროს ჰაერში მოლივლივე მტვერში აწეულ დროშებს კი არ ვხედავ, არა. სულ დამარცხებული მხარის დროშები წარმომიდგება ხოლმე – ძირს დაგდებული, ათას ცხენგადავლილი, მტვერში ამოგანგლური, თავისებურად პათეტიკური დროშები. იმ ომში გაშლილი დროშები, რომელშიც , ეშმაკმა დალახვროს, არცერთმა მხარემ არ იცის, რატომ იბრძოდნენ.