მიფრინავდნენ ღრუბლები

მოკლედ, ლეა იზრდება და მეც ნელ-ნელა ვხდები არაადეკვატური დედა, თავისი შვილი ყველაზე ლამაზი და ყველაზე ჭკვიანი რომ გონია და ყველას უნდა, მის შესახებ უამბოს. ალბათ , ერთ დღეს ჩემი ნაცნობები იქედნურად გადახედავენ ერთმანეთს ჩემი მოსმენისას და ზუსტად ისეთ გაბეზრებულ სახეებს მიიღებენ, როგორსაც მე ვიღებდი ჩუმად, მობილურში შვილის სურათებს მემილიონედ რომ მათვალიერებინებდნენ. თუმცა, ამ დღემდე ჯერ კიდევ შორია.

ლეას კი არაფერი ადარდებს, ტირილიც არ იცის, მხოლოდ თუ მოშივდა, ჩხუბობს და იღრინება ხოლმე. მინდა, სულ ასეთი ხასიათი დარჩეს და დედასავით ყველაფერზე ცრემლის და ცინგლის ყრა არ დაიწყოს. ზოგჯერ დაუნაწევრებელ ბგერებს გამოსცემს, მე ამ დროს გული მეკუმშება სიხარულისგან და სულ “მერი პოპინსი” მახსენდება, ჩვილ ჯონის და ბარბარას ადამიანების ლაპარაკი რომ არ ესმით, სამაგიეროდ, ჩიტების, ვარსკვლავების, ქარის ენა იციან. მერე ადამიანების ენაზე იწყებენ ლაპარაკს და სამყაროს ენა ავიწყდებათ. მეც ლეას უაზრო ღუღუნს ვუსმენ ხოლმე და ძალიან მინდა, ეს მშვენიერი ამბავი დავიჯერო და ვიფიქრო, რომ ამ დროს ლეა ხეებს და ვარსკვლავებს ელაპარაკება. თან ამ ამბავს ვუყვები , საერთოდ ძალიან ბევრ ამბავს ვუყვები, კეთილ ჯადოქრებზე, სამყაროს საოცრებებზე, დედამისის ბავშვობაზე, თან ლოყით ვეხუტები, მას კი ჩემი ლოყა საჭმელი ჰგონია და პირს აბჩენს ხოლმე.

სასეირნოდ სახლთან ახლოს , სკვერში დავდივართ, სადაც სხვა დედები ლეასხელა ბავშვებს ასეირნებენ. მე სკამზე ვჯდები და წიგნის კითხვას ვიწყებ, მაგრამ სხვა დედებს ეს არ აბრკოლებთ და ჯიუტად ცდილობენ, გამომელაპარაკონ. ამ დროს მე ძალიან მინდა, ჩემთვის ვიჯდე და ვიკითხო,საერთოდ უჩინარი ვიყო, მაგრამ რატომღაც სხვებს ეს არ ესმით და ჯიუტად მირღვევენ პირად სივრცეს. ამიტომ ბევრი ახალი ნაცნობი მყავს. მათგან ვისმენ ამბებს, რომლების მოსმენის შემდეგაც მგონია, რომ მსოფლიოში ყველაზე ცუდი დედა ვარ და თუ ცალკე არსებობს ბოროტი დედების ჯოჯოხეთი, მე აუცილებლად დავიწვები მის ცეცხლში. ეს გოგოები მიყვებიან, რომ ტუალეტშიც ვერ დადიან, იმიტომ, რომ თავიანთ შვილებს დასცქერიან, რომ თვეებია, პიჟამო არ გაუხდიათ სახლში, რომ დამტოვებელი კი ჰყავთ, მაგრამ ჭამის დროს დღეების ბავშვებს მაინც გვერდით იდგამენ კალიასკებით, რომ ერთი წამიც არ შეუძლიათ თავიანთი შვილების გარეშე. ვუყურებ ხოლმე ამ გოგოებს, რომლებიც კვირების დასაბან თმას შავი ქუდების ქვეშ მალავენ და ვცდილობ, სინდისის ქენჯნა ჩავიხშო. მაგრამ სინდისის ქენჯნის წამი ძალიან ცოტა ხანს გრძელდება. მე რატომ ვარ ცუდი დედა? მარტო იმიტომ, რომ დედის გარდა, ადამიანიც ვარ? რა უნდა აკლდებოდეს მძინარე ლეას ბებიასთან რამდენიმე საათით, როცა მე ლამაზ ტანსაცმელს ვყიდულობ, მამამისთან ერთად ვსეირნობ, სვაიაკს ვთამაშობ ან მეგობრებს ვხვდები? დანარჩენი დრო ხომ სულ ჩემთანაა, მე ვბან, მე ვაჭმევ, მე ვუცვლი, მე ვუმღერი, მე ვუთენებ ღამეს, როცა ფუთფუთებს და ვერ იძინებს. ასე მგონია, მასაც უხარია, სახლში დაბრუნებული ბედნიერად რომ ვუღიმი , ლამაზი რომ ვარ და ჩემგან რომ ვერავინ მოისმენს ამბებს, როგორ არ მიბანავია სამი კვირაა, როგორ ვტირი უმიზეზოდ, როგორ ვეჩხუბები გარშემო ყველას. იმედი მაქვს , რომ უხარია.
გაიზრდება და ვკითხავ.

სიმღერა, რომელსაც ვუმღერი ხოლმე და მგონია, რომ ამ დროს ლეაც ხედავს, როგორ მიფრინავენ ცაზე ღრუბლები