დილა მშვიდობისა, მისის დოლოუეი!

გაზაფხულ-ზაფხულობით, დილაობით, თავისით მეღვიძებოდა ძალიან ადრე. სინათლით ავსებული ოთახი მაღვიძებდა და რაღაც უმიზეზო სიხარული. გავიჭიმებოდი ლოგინში და მიხაროდა, რომ მაქვს ძვლები, კუნთები, ვგრძნობ ამ კუნთებს, რომ კარგი ამინდი გათენდა, რომ გადავიძრობ ახლა ამ საბანს, გავვარდები გარეთ და ვინ იცის, ეს დღე რას მიმზადებს, რამდენ რამეს შეიძლება გიმზადებდეს ასეთი დღეები, გაზაფხულის და ზაფხულის ასეთი დღეები…

მე ვიცი, რომ შენ ივნისის დილები გირჩევნია, მაგრამ აპრილის დილა მშვიდობისა, მისის დოლოუეი!

იცით, რატომ არის კლარისა დოლოუეი ჩემი საყვარელი პერსონაჟი? იმიტომ, რომ 18 წლის კლარისა – ეს მე ვარ, 18 წლის , და 50 ს გადაცილებული კლარისა მინდა ვიყო, როცა ნახევარ საუკუნეს გადავაბიჯებ. მიუხედავად იმისა, რომ ვიქნები სოლიდური ქალი, ოჯახის დედა და ვინ იცის, ბებიაც, მიუხედავად იმისა, რომ ხშირად გავმართავ შესანიშნავ, დახვეწილ წვეულებებს, მიუხედავად ამ ყველაფრისა, მინდა:
ივნისი იყოს ივნისი
დილა იყოს დილა
მიხაროდეს , რომ შევდგები ძვლებისგან, კუნთებისგან, სისხლი ცირკულირებს ჩემს ძარღვებში და აი, ახლა საწოლიდან ფეხს ჩამოვდგამ და ცხრა მთას გადავირბენ, ცხვრა ზღვას გადავცურავ და ვინ იცის, ეს დღე, ეს კარგამინდიანი დღე რას მომიმზადებს
და მიხაროდეს, რომ ქუჩაში ადამიანები ერთმანეთს კოცნიან, ეხვევიან და ცოტა უხამსად იქცევიან.

კლარისას დააღონებდა, ჩვენს ქუჩებში რომ ჩამოევლო და ენახა, რა ცოტა წყვილი კოცნის ერთმანეთს. კლარისა ძალიან გაბრაზდებოდა ახალგაზრდების კოცნით გაბრაზებულ ასაკოვან ქალებზე. კლარისას რომ თავისნაირი ქმარი ჰყოლოდა, ბოლოსდაბოლოს, პიტერ უოლშს რომ გაჰყოლოდა ცოლად, თვითონაც სიამოვნებით იკოცნავებდა 50 გადაბიჯებული, ლონდონის რომელიმე ხმაურიანი ქუჩის კუთხეში. ან რატომ მაინცდამაინც კაცებთან, სალი სეტონსაც სიამოვნებით აკოცებდა. რა სანახაობა იქნებოდა იმ დროის ლონდონში!