ჩემი სკოლის სევდა

რა უცნაურია. სულ ვამბობ, რომ საჭირო დროს საჭირო წიგნები აუცილებლად გამოჩნდებიან ხოლმე ჩვენს ცხოვრებაში. აი, ახლაც, ბოლო კვირები სულ სკოლის სევდებზე ვფიქრობდი. გამომცემლობის საბავშვო წიგნებზე ვფიქრობდი ძალიან ბევრს. ჰოდა, მაინც, რა აკლიათ ბავშვებს? გაუკვირდებათ უთავო მხედრები, ჟირაფერბზე ნადირობა, აფრიკული ტომები, მოგზაურობა მთვარეზე და ათასი სახალისო თავგადასავალი? ძნელია ახლა ბავშვების გაკვირვება. ამიტომ, ალბათ, ბავშვური ამბები უნდა შესთავაზო. მათი სკოლები, მათი მეგობრები. მათებური სკოლის სევდები.

ჰოდა, დანიელ პენაკის “სკოლის სევდის” კითხვა დავიწყე და კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი, რომ ყველაზე მეტად ახლა სკოლური ამბები გვჭირდება, ჩვენც და ბავშვებსაც. იცით, რა კარგი წიგნია “სკოლის სევდა”? მასწავლებელი რომ ვიყო, სსაწოლის თავთან დავიდებდი და რაღაც ადგილებს ყოველ დილით გადავიმეორებდი, სკოლაში წასვლამდე. მაგრამ დედა ხომ ვარ. დედობაშიც გამომადგება რაღაცები. ისეთი სევდიანი, ალაგ-ალაგ ლამაზი, ალაგ მძაფრი, ზოგჯერ სასაცილო წიგნია… უკვე ძალიან შემიყვარდა. თუნდაც იმის გამო, რომ აქ არ არიან სუპერბავშვები. არც განსაკუთრებულად ნიჭიერები. პირიქით – “ბავშვები მომავლის გარეშე. ბავშვები, რომლებისგანაც არასდროს არაფერი გამოვა. წყალწაღებული ბავშვები… “. ჰოდა, ასეთი წიგნები მინდა გამოვცეთ- ჩვეულებრივ, ზოგჯერ წყალწაღებულ ბავშვებზე, სასკოლო ამბებზე, თანამედროვე მშობლებზე, კეთილი, კეთილი, იმედიანი და უბრალო ამბები. 

“სკოლის სევდამ” მარი ბექაურის ერთი მოთხრობა გამახსენა კიდევ, ისიც სკოლის ცხოვრებაზე – “ბავშვობა, როგორიც სინამდვილეშია”. ბულინგი, ბავშვური სისასტიკე, არაბავშვური ტრაგედიები და ყელში გაჩხერილი ბურთი. ბურთი რა, მახსოვს, რომ წავიკითხე, ხმამაღლა მოვთქვამდი და იმ მოთხრობის მარივით, სარკის მუშტით ჩამსხვრევა მინდოდა.

იქნებ ოდესმე მეც დავწერო ჩემი სკოლური ამბები. არც ისე მძიმე, ახლანდელი გადასახედიდან, ნათელი ამბები, რომლებიც ძალიან მიყვარს. იქნებ ოდესმე დავწერო, მეექვსე კლასში, როგორ შემიყვარდა მეათეკლასელი, სკოლის ყველაზე მაღალი ბიჭი, იმდენად მაღალი, რომ მის თავს ვერც ვხედავდი ნორმალურად, ამიტომ დიდად არ დამამახსოვრდა. ზუსტად ისე შემიყვარდა, როგორც მხოლოდ მეექვსეკლასელ ბავშვებს უყვარდებათ უფროსკლასელი ბიჭები. იქნებ დავწერო, როგორ არ მაქცევდა ყურადღებას და ჩემმა დაქალმა როგორ სცადა, დერეფანში მისთვის მივეჯახებინე. მე ამოვარდნილ პარკეტს ფეხი წამოვკარი და არაგრაციოზულად გავიშხლართე. სიკვდილს ვნტრობდი და არ ვდგებოდი, მეათეკლასელი კი მოვიდა, ამაყენა, ქურთუკი დამიფერთხა და ჩანთა მომაწოდა. მერე თავზეც გადამისვა ხელი, მეექვსეკლასელ, ძალიან პატარა გოგოს. მე და ჩემმა დაქალმა, რასაკვირველია, ეს სიყვარულის ახსნად ჩავთვალეთ და იმ დღიდან იმ ბიჭს ალბათ ცხოვრება გაუმწარდა, რადგან მთელი მეექვსე კლასის გოგოები მის ფეხებთან ფუსფუსებდნენ, ჩურჩულებდნენ და გეგმებს აწყობდნენ, ის კი საერთოდ ვერაფერს ამჩნევდა, ან არ იმჩნევდა – ხომ იცით, როგორები არიან მეათეკლასელი ბიჭები. მერე იმ ბიჭის სკოლის დამთავრების დღე ჩემი მუსიკალური სკოლის დამამთავრებელ გამოცდას დაემთხვა, მე ოთხივე ნაწარმოები პაუზების და რევერანსების გარეშე შევასრულე, ბოლო ზარისთვის რომ მიმესწრო და ცხოვრებაში პირველად, სპეციალობაში ოთხი მივიღე, რაც ჩემთვის უზომო ტრაგედია იყო. რა ვიცი. იქნებ ეს ამბებია, რაც ბავშვებისთვის უნდა იწერებოდეს. იქნებ მეექვსეკლასელმა ლეამ, რომელიც მეათეკლასელი ბიჭის ფეხებთან გაიშხლართება, მიწის გასკდომა კი არ ინატროს, სიცილით მოკვდეს, იმიტომ, რომ ასეთივე იატაკზე უფორმო ლაქასავით დატყეპებული დედამისი გაახსენდეს. იქნებ, მეათეკლასელი ბიჭი რომ მეყოლება, ჩემი მონათხრობი გაიხსენოს, ფეხებთან დაიხედოს და დაინახოს მასზე შეყვარებული, აფუსფუსებული, პატარა გოგოები… იქნებ ეს ამბები სკოლის სევდის გადაგორებაში დაეხმაროთ.

მერე კი იმ ამბებსაც მოვყვები, რომ სინამდვილეში, ცხოვრებაში ერთი კაცი მიყვარდა, იმ კაცს ჩავეხუტე პირველდ, იმას ვაკოცე და ცოლადაც იმას გავყევი. ჩემი შვილები კი ბევრს იცინებენ თავიანთ სასტიკად, აუტანლად ძველმოდურ დედაზე. ალბათ მეც გავიცინებ.