აქ და ახლა

ზოგჯერ ვზივარ თვალგაშტერებული, ჭიქაში ყავა მიცივდება და იმის თავიც არ მაქვს, რომ ხელი ავწიო და ყავა დავლიო. უბრალოდ, ვზივარ და მოპირდაპირე კედელზე ერთ წერტილს ვუყურებ.

ადრეც ვმჯდარვარ ასე, განა არა. ადრეც მიცივდებოდა  ჩაი  ჭიქაში – ყავას არ ვსვამდი. ამ გამოციებების დროს ამოვიჩემებდი ერთ რომელიმე ბედნიერ, ჩავლილ დღეს და ვფიქრობდი, რა ლამაზი ვიყავი მეთქი, რა ბედნიერი დღე იყო მეთქი, როგორ ვიცინოდი მეთქი. ჰოდა, ახლა შევამჩნიე, რომ მაშინ, როცა კედელზე ერთ წერტილს ვუყურებ, აღარ ვფიქრობ ჩავლილი ზაფხულების რომელიმე დღეზე. აღარც იმაზე, რა ლამაზი ვიყავი, აღარც იმაზე, რა მხიარული და ლაღი დრო იყო. უბრალოდ, ვზივარ ხოლმე და ძალიან მტკიცედ ვიცი, რომ მიუხედავად ყველაფრისა, მიუხედავად იმისა, რომ ხელის აწევას და ჭიქის აღებას სიკვდილი მირჩევნია, იქ ვარ, სადაც უნდა ვიყო. იქ ვარ, სადაც მინდოდა, ვყოფილიყავი. და ეს იქ ყოფნა მაბედნიერებს.