ჭიპლარის გადაჭრა

გუშინ, როცა ზღვაზე საცურაოდ ჩავედით, ლეამ მოგვთხოვა, მარტოს ეცურა, ჩვენ კი, განა მარტო ხელი არ წაგვეშველებინა, საერთოდაც ნაპირზე დავმსხდარიყავით. ჰოდა, ჩვენც დავსხედით და მე გულისკანკალით ვუყურებდი პატარა გოგოს, რომელიც მარტო, ხელის კამერებისამარა, ბორძიკ-ბორძიკით, ერთი ციცქნა შევიდა უზარმაზარ ზღვაში, აღტაცებული ყვირილით შედგაფუნდა და ისე “გაცურა”, ჩემი დახმარება არ დასჭირვებია. ვიჯექი და მეჩვენებოდა, რომ მეორედ გადაჭრეს ჭიპლარი, რომ რაღაც გაწყდა, ის უკვე დამოუკიდებელია, თავისთვისაა და უზარმაზარ წყლებში ჩემ გარეშეც მშვენივრად იცურებს. თან გული მტკიოდა და თან მიხაროდა, რომ მე ეს შევძელი, ნაპირზე დავრჩი, დახმარებისთვის მზადმყოფი, მაგრამ მშვიდად, მშვიდად და შორიდან ვუყურებდი, როგორ უმკლავდებოდა თავის საკუთარ ტალღებს ჩემი წერტილისხელა და უკვე დიდი შვილი. და გამიხარდა, რომ ხელი გავუშვი.
ისევე, როგორც დედაჩემმა გამიშვა ოდესღაც და ნება მომცა, თავად მეცურა საკუთარ ზღვებში.