მესამე ასტრიდობა

წესით, აქ არ უნდა ვიყო.
წესით, სულ სხვა რამეს უნდა ვაკეთებდე, მაგრამ ახლა ჩვენი ღონისძიებების ფოტოებს ვახარისხებდი და ვიფიქრე, რომ მესამე ასტრიდობაზეც აუცილებლად უნდა მოვყვე, როგორც წინა ორზე მოვყევი. მერე, ძნელ დღეებშ, შემოვალ და საკუთარი მზეები მექნება. ბლოგის წერაც აქამდე იმიტომ არ მივატოვე, რომ აქაურობა ყველაფერ კარგს ინახავს, რაც კი ოდესმე გადამხდენია. ცუდებს არ ვწერ ხოლმე – ცუდებს ვივიწყებ, არ მინდება გახსენება და რა საჭიროა, ბლოგმა დაიმახსოვროს? “დაე, იყოს აქ მზისფერი ყველაფერი.”

ლიამ ყვავილები მომიტანა როგორ გამახარე – მეთქი და აბა, სულ შენ ხომ არ უნდა გვახარებდეო. ეს სიტყვები ისე ღრმად ჩამწვდა. კარგია, ბათუმელი დედიკოები ასე თუ ფიქრობენ ჩემზე – რომ მათ შვილებს ვახარებ.

ძალიან კარგი საბავშვო ჟურნალი, “არმარიუმი” გამოვიდა და მისი პრეზენტაციაც იყო. ბავშვებიც გაერთნენ და დიდებმაც ვიხალისეთ.

ბესომ დ ქეთიმ ბავშვები მოხატეს, თამთა მალინივით იყო – კეთილი და მზრუნველი. რა მოხდა და, ისევ უამრავი ბავშვი მოვიდა. რაც “ზღაპრის საათებს” ვეღარ ვატარებ, ვფიქრობდი, ბავშვებმა ხომ არ გადაგვიყვარეს მეთქი და ძალიან ვდარდობდი ამაზე. ჰოდა, არ გადავყვარებივართ, ისევ ახსოვდათ, რომ ჩვენთან, სულ რომ ქვეყანა ინგრეოდეს, მაინც აღინიშნება ასტრიდ ლინდგრენის დაბადების დღე. ყოველთვის, ყოველთვის გვექნება ჩვენი მოგონილი დღესასწაული – ასტრიდობა. ყოველთვის გვექნება ფუნთუშები – ხან ირაკლის დედა გამოაცხობს, ხან ერთ პატარა საცხობში შევუკვეთავთ – არცერთს არ დაენანება დარიჩინი.

და ეს ორი, რის გამოც ჩემი დღის გეგმები ერთი ფრაზით მთავრდება. როგორც, მაგალითად, დღეს: 1.წერილებზე პასუხის გაცემა; 2. ახალი თარგმანის წაკითხვა; 3. სტატიის დაწერა; 4. გადაცემის ჩაწერა; 5. ფეისბუქ-გვერდებზე შეხედვა; 6. საყიდლებზე წასვლა; 7. სიყვარულის ახსნა.

და მე რას ვაკეთებდი ამ დროს? რას და, “ლოტა აურზაურის ქუჩიდან” ვკითხულობდი და მთელი ძალით ვცდილობდი, ტირილი არ მომერთო, მიუხედავად იმისა, რომ სატირალი არაფერი იყო. ბავშვები ამ სამ წელიწადში უკვე მიეჩვივნენ ჩემს ტირილებს ზღაპრის საათებზე და აღარ ეცინებათ, პირიქით, უფრო ყურადღებით მისმენენ ხოლმე. მოკლედ, ხმამაღლა ტირილის არ მრცხვენია და ამ ტირილებს კიდევ არაფერი ეშველება და იცით რა? არც მინდა ეშველოს.