სამყაროს ყველაზე ლამაზი წიგნი

ცოტა ხნის წინ, შეცდომით, ყველას გვეგონა, რომ ჩემი ქმარი ძალიან ავად იყო. მე მასთან ერთად ვათენებდი და ვაღამებდი საავადმყოფოში, თავში ”რა უნდა ვქნას” მეტი არაფერი მიტრიალებდა და ვგრძნობდი, რომ ჩემი ცხოვრების უმძიმესი პერიოდი იდგა. დღე და ღამე ვიჯექი უცხო გარემოში,პანიკით შეპყრობილი, გარშემომყოფების ენაც კი არ მესმოდა, გარეთ ვერ გავდიოდი და საშინლად მენატრებოდა ჩემი ძალიან შორს დატოვებული, ძალიან ერთი ბეწო შვილი. გამწარებული საშველს ვეძებდი და არ ჩანდა ეს ოხერი საშველი, დრო კიდევ ჩვეულებრივზე ათასჯერ ნელა გადიოდა. მერე ჩანთაში ერიკ-ემანუელ შმიტის მოთხრობების კრებული, ”ოდეტ ტულმონდი” ვიპოვე.

მე შმიტი არ მიყვარს. მისი წიგნების უმეტესობა, ”პილატეს სახარების ” გარდა, 2 კვირაში დამავიწყდა. ყველა წიგნმა ბლომად ცრემლი მაღვრევინა, თითქოს თავიც შემაყვარა, ძალიანაც მეახლობლა იქაური სიტკბოები, მაგრამ ბოლოს უკვე გულისრევამდე მივედი ამდენი სიტკბოსგან. როცა მივხვდი, რომ მისი ყველა წიგნი საოცრად ჰგავს ერთმანეთს, შმიტი დაუნანებლად დავივიწყე.

იქ კიდევ , საავადმყოფოში, სადაც დრო ამაზრენად იწელებოდა, ვკითხულობდი ამ კრებულის მოთხრობებს ისტერიულ, არასრულფასოვან ქალებზე და თითქოს საკუთარი ისტერიკა არ მეყოფოდა, უარესად მეშლებოდა ნერვები. ძლივს ჩავედი ბოლო მოთხრობამდე. ამ ბოლო მოთხრობას ”სამყაროს ყველაზე მშვენიერი წიგნი” ჰქვია.

არ ვიცი, რომელმა ზებუნებრივმა ძალამ გადაწყვიტა ჩემთვის ამ მოთხრობის გადმოგდება, რომელი კეთილი ანგელოზი ჩაერია იმ მომენტში ჩემს ცხოვრებაში. ფაქტია, რომ იმ საავადმყოფოში სამყაროს ყველაზე მშვენიერი მოთხრობა წავიკითხე, ყოველ შემთხვევაში, ჩემთვის უმშვენიერესი.

ეს პატარა მოთხრობა სტალინური რეჟიმის მიერ გადასახლებულ ქალებზეა, რომლებიც ბარაკში მკაცრი ზედამხედველობის ქვეშ ცხოვრობენ რეჟიმის წინააღმდეგ ბრძოლის გამო. სახლებში ყველას შვილები ჰყავს დატოვებული და ყველას შვილები გოგონები არიან. ჰოდა, ეს პატიმარი ქალები მათთვის განკუთვნილ სიგარეტს არ ეწევიან, სიგარეტის ქაღალდს ერთმანეთს აბამენ და ინახავენ, რომ ოდესმე, როცა ვინმე გათავისუფლდება, თავიანთ ქალიშვილებთან წერილი გაატანონ. ბოლოს ფანქარს იშოვნიან და გადაწყვეტენ, წერილების წერა დაიწყონ. თითოეულს სამი სიგარეტის ქაღალდი აქვს.

აქეედან იწყება საოცრება. ამ მომენტს თითოეული ძალიან დიდხანს ელოდა, მაგრამ ქაღალდის პირისპირ დარჩენილებმა არ იციან, რა დაწერონ. ყველას უნდა, თავიანთ ქალიშვილებს უთხრას, როგორი დიდია მათი სიყვარული, რა უსაზღვროა მონატრება, როგორ ნანობენ, რომ ბრძოლას შესწირეს ოჯახი. უნდათ, ასწავლონ, რომ ოჯახთან შედარებით ჯანდაბამდე გზა ჰქონია ყველაფერს, სტალინსაც და მის თანამდევ ყველა საშინელებასაც. უნდათ, ეს ყველაფერი თქვან, მაგრამ 3 სიგარეტის ქაღალდი არ ჰყოფნით და მთელი ღამეები ტირიან. ბოლოს ერთი მათგანი გაბედავს და დაწერს. მერე სხვებს აჩვენებს და მთელი ბარაკი ცოცხლდება, ქალები ბედნიერები არიან, გამოსავალი იპოვნეს და წერენ და წერენ.

მეც ამ ქალებთან ერთად ვტიროდი. მეც მყავდა დატოვებული გოგო შვილი ძალიან შორს, მეც მინდოდა მისთვის მეთქვა, როგორ ძალიან მჭირდებოდა , როგორ საშინლად ვწუხდი, რომ მარტო დავტოვე და ვერ ვეუბნებოდი. იმ ქალების ყველა ცრემლი მე დავღვარე, იმათი შვილების მაგივრადაც მე ვიცრემლებოდი კედლისკენ გადაბრუნებული. არ გეტყვით, რა დაწერეს იმ ქალებმა სამ საცოდავ ფურცელზე, მაგრამ იმას კი გეტყვით, რომ თავიანთ ნაწერში ნამდვილად ჩაატიეს მთელი სიყვარული ოჯახების მიმართ და გოგოებსაც ზუსტად ასწავლეს ყველაფერი, რისი სწავლებაც უნდოდათ. ჯადოსნური რაღაცეები დაწერეს იმ ქალებმა და შვილებს მიაწვდინეს სამყაროს ყველაზე ლამაზი წიგნი.

ჩვენ სახლში დავბრუნდით, ჯანმრთელები და ბედნიერები და უკვე მადლობას ვეუბნები იმ საშინელ დღეებს, რომლებმაც სამყაროს ყველაზე ლამაზი წიგნი მაჩუქეს.