საით მივყავართ ოცნებებს და ვინილების მოტკბო, სევდიან სურნელებს

ხვალ ამ დროს, ანუ შუაღამისას, უკვე კიევში ვიქნებით. კიევამდე კი ჩემმა ოცნებებმა მიმიყვანა, რომელიც რაღაც მაგიების, ქიმიების და ალქიმიების წყალობით , იმ კაცის ოცნებებს დაემთხვა, რომელსაც ოქტომბრის ერთ თბილ საღამოს შევხვდი და მუხლების აკანკალებამდე შევიყვარე.

იმ ოქტომბრამდე დიდი ხნით ადრე, ჯერ კიდევ თინეიჯერობისას, წიგნების მაღაზია “პარნასში” ვმუშაობდი . ეს ჩემი ცხოვრების გამორჩეული პერიოდი იყო. გარდა იმისა, რომ საოცარ ადამიანებთან ერთად ვიმუშავე, აქედან დაიწყო ჩემი ოცნების ამბავი.

საშინლად მინდოდა საკუთარი წიგნის მაღაზია, მაგრამ ხმამაღლა ვერც ვბედავდი ამის გაფიქრებას და ჩემს ოცნებას გამწარებული ვუკეთებდი ალიკაპს პირზე.ვფიქრობდი, მერე, ასაკში… მერე, ოქტომბრის ერთ საღამოს ირაკლი შევიყვარე და აღმოჩნდა, რომ ის ოცნებობდა ზღვისპირას დასახლებაზე და წიგნების მაღაზიაზე, ოღონდ მერე, ასაკში… მერე ერთ დღეს ჩვენ ვთქვით, რატომაც არა, რატომ ასაკში, რატომ არა ახლა, სანამ ახალგაზრდები, ლამაზები, ჯანმთელები და ენერგიულები ვართ, სანამ ყველაფერი აღგვაფრთოვანებს, სანამ გვაქვს დაუოკებელი ცნობისმოყვარეობა, სანამ შეგვიძლია, რამე ლამაზის დანახვაზე ცრემლი მოგვადგეს… დიახაც , რატომაც არა, ზუსტად აქ და ახლაო- ვთქვით ჩვენ და ავისრულეთ ის, რაც აუსრულებელი და მიუღწეველი ჩანდა.

რასაკვირველია, თმაში ჭაღარები მოგვემატა. რასაკვირველია, ბევრი რამე დევს სასწორზე. ჩვენს ანგარიშზე უკვე არის ერთთვიანი ღამეების თენება და წარმოუდგენელი ფიზიკური შრომა. მაგრამ როცა ოცნება სრულდება, იქ უკვე ყველაფერი კარგავს მნიშვნელობას. ოცნებები კი, ჩემი პრაქტიკით, ადვილად და იდეალურად ძალიან იშვიათად სრულდება.

ხვალ უკვე კიევში ვიქნებით წიგნების ჩამოსატანად და სულ იმაზე ვფიქრობ, საით წაგვიყვანა ჩვენმა ოცნებებმა. ძალიან, ძალიან შორს წამოგვიყვანა, ლეა გაგვაჩენინა, ზღვისპირას დაგვასახლა და ოცნების მაღაზია გაგვახსნევინა. არც ისე საშიში რამე ყოფილა ეს ოცნებების ასრულება, როგორიც აქამდე მეგონა.

არ ვიცი, რა იქნება მერე. შეიძლება “მერე” ძალიანაც იმედების გამაცრუებელი აღმოჩნდეს. მაგრამ “მერემდე” დიდი დროა. “მერემდე” ბათუმში დათბა და გაზაფხული მოვიდა, ლეა გაიზარდა ,ჩვენ კიდევ ერთხელ აღმოვაჩინეთ, რომ საოცარი მეგობრები გვყავს, რომლებიც ჩვენს დასახმარებლად მთებს გადააბრუნებენ. “მერემდე” ვიპოვეთ “ის ერთადერთი ფართი იმ ერთადერთ ქუჩაზე” და ვიყიდეთ უძველესი, ხელით მოსამართი გრამოფონი, რომელზეც ჩვენს მაღაზიაში დავუკრავთ რუსულ რომანსებს, ფრანგულ შანსონებს და ვისოცკის ვინილებს და რომელსაც ისეთი ხმა აქვს, არ შეიძლება, ცრემლი არ მოგადგეთ. არ შეიძლება, არ იგრძნოთ რაღაც შორეული, ჯადოსნური, ტკბილი და დიდი ხნის დავიწყებული. არ შეიძლება, თქვენს თანმხლებს ხელი არ მოხვიოთ და იქვე არ დაბზრიალდეთ და იბზრიალოთ დიდხანს, დიდხანს, სანამ იმ შორეულს და ტკბილს არ გაიხსენებთ…