ღმერთის ღიმილი

ძალიან მინდოდა, ყველაფერი დამეწერა ოდესაზე, სადაც მე და ჩემმა ქმარმა აღდგომას კიევიდან გადავუხვიეთ ორი დღით. მინდოდა, დამეწერა ჩემი ცხოვრების ყველაზე ბედნიერ ორ დღეზე და ქალაქზე, სადაც ადამიანები იმაზე მეტს იცინიან, ვიდრე სხვა ქალაქებში. მინდოდა, დამეწერა, როგორ აცხუნებდა მზე პლაჟზე, რა სასიამოვნო იყო შუადღის სიცხეში ყინულის წკარუნი ცივჩაიან ჭიქაში, საღამოს სიგრილეში კი ცხელი ბორში და გაყინული არაყი, რამდენი ღია კაფეა ქუჩაში და როგორ უყვართ ოდესელებს მინდვრის ყვავილები, რა გემრიელი კომპოტი იხარშება კაფე “კომპოტში” და რა ლამაზია ებრაელების ქუჩა, მინდოდა ბევრი მეწერა ამ ყველაფერზე, მაგრამ ვერ მოვახერხე, ჯერ ერთი, ყველაზე ბედნიერ მომენტებზე ძალიან ჭირს წერა და მეორეც, გული საშინლად დამწყდებოდა, რამე რომ გამომრჩენოდა.

თუმცა არის ერთი ეპიზოდი, ერთი პატარა მომენტი, რომელზეც აუცილებლად უნდა მოვყვე,იმიტომ, რომ ასე მგონია, რაც უფრო მეტ ადამიანს მოვუყვები, მით უფრო მემახსოვრება და ხშირად დამესიზმრება.

დილის 7 საათზე ჩავედით, კვირა დღე იყო, აღდგომა გათენდა. სადგურს გამოვცდით თუ არა, ყველა უჯრედით გამიჩნდა შეგრძნება, რომ დიდი და დამღლელი ხეტიალის შემდეგ სახლში დავბრუნდი. ამ შეგრძნებამ გამაკვირვა, უფრო მეტად კი ის მაკვირვებდა, რომ ყველა ნაბიჯზე მძაფრდებოდა. და უცებ დავინახე ბანერი, რომელზეც რუსულად ეწერა, რომ ოდესა უბრალოდ ქალაქი კი არაა, ღმერთის ღიმილია. უცებ ცხადი გახდა, საიდან მოდიოდა სახლის ასეთი ძლიერი შეგრძნება. მივდიოდი ზურგჩანთამოკიდებული, თვალებში ცრემლებმომდგარი და ყელში ბურთმოწოლილი, ვუყურებდი ლამაზ-ლამაზ გოგოებს, რომლებიც დაწნული, თეთრტილოამოფენილი, პასკებით გატენილი კალათებით უთენია მიიჩქაროდნენ სადღაც, ალბათ სასაფლაოებზე და ძალიან ჰგავდნენ ზღაპრების პერსონაჟებს, ვხედავდი ირაკლის მზემოკიდებულ კისერს და კიკინიან კეფას, ვუყურებდი ბერძნულ ქანდაკებებს და დაბალ სახლებს, ზღვიდან ძალიან სუფთა ჰაერი უბერავდა და გეფიცებით, დავინახე,ვიგრძენი, იმ მომენტში როგორ იღიმებოდა ღმერთი.