Home alone

სახლში მარტო ყოფნა ერთ-ერთია იმ მდგომარეობებიდან, რომლებიც ყველაზე მეტად მძულს. ახლაც ვზივარ და ერთი სული მაქვს, როდის გაჯახუნდება შემოსასვლელის კარი, როდის ჩაირთვება ტელევიზორი და როდის გავიგებ ხმებს, რომლებიც ნამდვილად არაა ჩემი . მანამდე კი ვგრძნობ, როგორ ვდგები ფილოსოფოსობის ხასიათზე – ეს მარტო ყოფნის გვერდითი მოვლენაა. და იმასაც ვგრძნობ, რომ ეს ზაფხული სულაც არაა სხვა ზაფხულებზე მოწყენილი. უბრალოდ, საოცარ ზაფხულებზე ოცნება იმ დღეს მთავრდება, როცა მივხვდებით, რომ ორდროშობანაში დროშის დაცვა აღარაა სიკვდილ-სიცოცხლის საქმე და აღარც ”შავი ხელის” გვჯერა და აღარც ”თეთრი ქალის”.

ამ შუა აგვისტოში ცოტათი მაინც მეც რომ ვიგრძნო ზაფხული, ”12 სკამს” ვკითხულობ, რომელიც ალბათ 11-12 წელი იქნება, აღარ წამიკითხავს, ერთ ჯადოსნურ ზაფხულს სადღაც ტყეში მივაკარგე და გუშინ ახალი ვიყიდე.ჰოდა, იმის გაზიარება მინდოდა, რომ ძალიან უცნაური შეგრძნებაა, ხმამაღლა და გულიანად რომ იცინი და ეს სიცილი მარტო შენ გესმის.

ეს ვიდეო კიდევ ძალიან ცუდადაა შერჩეული იმ დროისთვის, როცა სახლში მარტო ზიხარ და დედას ელოდები, მაგრამ მხოლოდ ხმას თუ მოუხმენთ, რაღაც ნამდვილად მოაქვს იმ ზაფხულებიდან, ”შავი ხელის” და ”თეთრი ქალის ” რომ გვჯეროდა და ყველა გამოქვაბულში განძს ვეძებდით.