4 წლის ლეა

ყოველთვის მეყვარება შენი ირიბი თვალები, შენი ხელები, რომლებიც არასდროს ისვენებენ, შენი თმა – თავიდან მუქი და ბოლოებში ოქროსფერი, შენი სიცილი – თვალებით და ცხვირით, შენი ბზიკურად შეჭმუხნული ცხვირი; შენი საშინელი ბაფთები და გვირგვინები, რომლებსაც ჯიუტად იკოსებ თავზე, შენი აუტანლად ვარდისფერი ფუშფუშა კაბები, რომლებსაც თვითონ ირჩევ და ყველგან იცვამ; შენი საშინელი, მაგრამ შენებური გემოვნება – ჯერ ნეკისხელა რომ ხარ, ჯერ ოთხი წლის რომ ხარ და უკვე ლეა რომ ხარ, არავის რომ არ ჰგავხარ, რომ იცი, ლეას რაც უნდა და არავის უჯერებ. ყოველთვის მეყვარება შენი სიჯიუტე, თავისუფლება და სითამამე, ყოველთვის მეყვარება შენი მამაცი ხასიათი – როგორ მიიწევ ხოლმე ზღვის სიღრმისკენ პატარა, ერთიბეწო გოგო, როგორ ხტები დიდი სიმაღლეებიდან და არასდროს არაფრის გეშინია. ყოველთვის მეყვარება შენი პლასტელინისგან ამოშავებული ფრჩხილები, შენი საღებავით მოსვრილი თითები, შენი ფლომასტერებიანი ტანსაცმელი. შენი ფართხუნა, მუხლებგაბერილი პიჟამო, შენი გვერდზე მოქცეული კოსა, როცა ახალგაღვიძებული ოთახიდან გამოდიხარ, შენი ლოგინიდან გამოყოლილი სითბო და ტკბილი სუნი, შენი აუტანელი ჩვევა, ერთი საათი იხეხო კბილები და არჩიო ტანსაცმელი. ყოველთვის მეყვარება შენი ნახატები, რომლებსაც მაგნიტით მაცივარზე ვაკრავთ, შენი ნაწერები, ზოგიერთ ასოს რომ უკუღმა წერ და ზოგს ტოვებ. ყოველთვის მეყვარება შენი სასაცილო, უნიჭო, მაგრამ მონდომებული ცეკვა, შენი “გინმასტიკა”, შენი წყენია და ბუტია ხასიათი. ყოველთვის მეყვარება 4 წლის ლეა და ბევრი წლის ლეაც. წარმატებას არ გისურვებ, უბრალოდ იყავი ბედნიერი.
დაბადების დღეს გილოცავ.
გკოცნი, ჩემო ლეა.