ახალი ამბები. და ზოგიც ძველი

ბათუმი საახალწლოდ განათდა, ერას მოედანზე კი პატარა ევროპა გვაქვს, თავისი კაშკაშა მოედნით, ცხელი სასმელებით, ხის ჯიხურებში გამომცხვარი შოკოლადმოსხმული ვაფლებით, ჰაერში დატრიალებული დარიჩინისა და ციტრუსის სუნით, მოხეტიალე ტურისტებით, რომელთაც შორიდანვე ვცნობ: რატომღაც მხოლოდ ისინი ცეკვავენ რიტმულ მუსიკაზე, ქართველები კი, მიუხედავად იმისა, რომ ფეხები უთრთით, მაინც დარბაისლურად დგანან. მე კი მინდა, მივვარდე და ვუყვირო, გაათავისუფლონ გრძნობები, აჰყვნენ ფეხებს, გამორთონ თავი და იხტუნონ, ირბინონ და იკივლონ. ნეტავ მე შემეძლოს ესენი. ნეტავ მე შემეძლოს, ტუტუცურ მუსიკას სახალხოდ ავყვე მთელი სხეულით, მსუბუქად და, ჩემი აზრით, ლამაზად. 

ამასობაში ქალაქს ცხელი ქარი შემოეჩვია, შუა ზამთარში, როცა უნდა ყინავდეს, ისეთი თბილი ქარები ქრიან, ქუჩაში უპალტოოდ დავდივართ. 4 წელია აქ ვცხოვრობ და უკვე მეორედ ვნახე თბილი ქარები ზამთარში. კიდევ პარკის ტბაზე იხვები დაბრუნდნენ – ალბათ იციან, რომ ამ ზამთარს ტბა არ გაიყინება. ზღვა თავისთვის დგას და არც ახალი წელი ადარდებს, არც გადატენილი მაღაზიები და არც ჩემი დამძიმებული, მთელი ქვეყნის სიმძიმეჩაწოლილი მენჯები.

ახალი წლის წინ გასულ წლებს ხომ ვაჯამებ ხოლმე. ჰოდა ამჯერად სურვილი არ მაქვს. ორი დიდი სიხარული მქონდა: ფეხმძიმობა და დიმიტრი გლუხოვსკის ჩამოსვლა. ამ ბოლოზე სულ მინდა, დავწერო, რა იყო და როგორ იყო, მაგრამ რაღაც არ გამომდის ხოლმე. ჰოდა, იქნებ ახლა მოვყვე, როგორ დამარეტიანა მეტრო2035-მა. და რა გრძნობაა, როცა შენს დამრეტიანებელს, შენთვის უპირობოდ გენიალურ მწერალს, აეროპორტში ელოდები კრძალვით და ცახცახით, იმიტომ, რომ ის, დიმიტრი გლუხოვსკი, ღმერთი – დიდია, შენ კი – პატარა. და გგონია, რომ დაინახავ, როგორ გამოდის ბუმბერაზი, გოლიათი, ნახევარღმერთი, რომელსაც თავზე მინიმუმ შარავანდედი ადგას. და ამ დროს ხედავ ბიჭს, რომელიც ყურებამდე იკრიჭება და პატარა გოგო შვილზე ხელი აქვს ჩაკიდებული, მერე კი ასევე ყურებამე გაკრეჭილი ისე გართმევს ხელს, ლამის მკლავი მოგაწყვიტოს. მერე ბევრნი ერთად ვახშმობთ და მერე ღმერთთან, ნახევარღმერთთან, გენიოსთან, ადამიანთან, რომლის თავმაც 2035 დაბადა, ქუჩაში სერინობთ ძალიან ბევრს და შენ გინდა, ყველა შემხვედრს უყვირო, რომ ეს დიმიტრი გლუხოვსკია! დიმიტრი გლუხოვსკი ჩვეულებრივად დადის ქუჩაში და რატომღაც არც საზეიმო მუსიკა ისმის, არც მიწა იძვრის და არც ცა გრგვინავს, ჭავჭავაძე, მელიქიშვილი და რუსთაველიც რატომღაც ისეთია, როგორიც გლუხოვსკის ფეხის მიკარებამდე იყო. და მერე არ უყვირი გამვლელებს, იმიტომ, რომ შენ თვითონაც არ გჯერა ბოლომდე. რაღაც აბსურდს ჰგავს: შენი მეგობრებით გარშემორტყმული, საშუალოდ მთვრალი კაცი, რომელმაც 2035 დაწერა და თურმე ნუ იტყვი და, იცინის! და შენ, რომელიც ორსულად ხარ, ტოქსიკოზი გტანჯავს, ვიწრო ფეხსაცმელი გაცვია და იკიდებ მასპინძლის სტატუსს, იმიჯს, აუტფიტს, გარეგნობას, ამ ფეხსაცმელს ჯერ ფლოსტებივით კეცავ და სადღაც რუსთაველის მისადგომებთან სულაც იხდი.

მერე კი მოდის დღეები, როცა ფესტივალზე სკამზე ამძვრალი ზღვა ხალხს ხედავ, ამ ზღვა ხალხში კი შემოდის თავმდაბალი, კეთილი, მხიარული, ჭამა-სმის მოყვარული ბიჭი და ყველას ინგლისურად ესალმება, შენ კი ვერ გაგიგია, რა ჯანდაბა გატირებს – ჰორმონები, ბედნიერება თუ რა. მოდის დღეები, როცა შენი იმ ეტაპზე საყვარელი მწერლის შვილი და შენი შილი ერთად თამაშბენ მთაწმინდის პარკში და შენ ჯერ კიდევ გგონია, რომ ეს ბიჭი ვიღაც სხვაა, სტუმარი შორეული ქვეყნიდან, დიმიტრი გლუხოვსკი კი სადღაც ტახტრევანზე ზის და სულ სხვა პიროვნებაა.

გასული წლის მეორე უკარგესი ამბავი კი ის არც ისე პატარა გოგო იყო, რომელსაც სულ მალე ველოდები და რომლის ყოლაც ერთ მშენიერ დღეს საოცრად მომინდა და ეს სურვილი ავისრულე. დანარჩენი წელი კი იყო ძალიან მძიმე შრომა, ძალიან ბევრი წინააღმდეგობა და ბევრი რამის სწავლა, ანუ სასიამოვნო დიდად არაფერი, მაგრამ გამაძიერებელი წელი იყო, რომელმაც რაღაცნაირად დამაბრძენა, გამომაწრთო დაკიდევ ერთხელ დამარწმუნა, რომ სუპერგმირი ვარ, ქმარიც სუპერგმირი შემხვდა და გარშემოც ყველა ჩემი მეგობარი სუპერგმირია.